BLOGJE dag 2, dinsdag 17.3.20
Vierde dag van de “Lock down” in Spanje. In de auto naar het werk, rustig straatbeeld, beetje somber weer. Bij benzinepompen en supermarkten die ik passeer staat men buiten netjes in de rij, ruime afstand bewarend van de medemens, het kan er gedisciplineerd aan toe gaan in Spanje. Het is geen drukte van jewelste er mag gewoon maar een beperkt aantal mensen binnen zijn. Eén naar buiten is één naar binnen. Nu kijk je wel uit om met een kar vol toiletpapier de winkel uit te lopen, dat zal zeker tot hilariteit in de rij wachtenden leiden. Veel meer mensen met mondkapjes nu, waar halen ze die toch vandaan? Gisteravond nog even snel naar mijn favoriete supermarkt geweest, iets na negenen, om vers fruit te kopen. Als het druk is ga ik weer terug dacht ik. ’s-Middags was ik er ook al een keer langsgereden en toen was de parkeerplaats afgeladen vol en stond er een lange rij wachtenden voor de ingang. Maar nu, wie schetst mijn verbazing, parkeerplaats leeg. Supermarkt eerder dicht? Nee supermarkt gewoon open maar leeg, helemaal leeg, geen klanten alleen maar personeel. En de schappen gewoon vol, alleen geen vlees en beperkt groenten. Nog nooit zo rustig boodschappen gedaan.
Op de praktijk is vandaag ook Jet, die het per 1 april van Ines gaat overnemen en even een dagje meekijkt. Stoer dat ze is gekomen onder deze omstandigheden, maar ja, dit is voorlopig niet voorbij. Corona zal de eerste maanden van haar dienstverband realiteit zijn en een belangrijk stempel op de praktijk drukken.
Ook vandaag is het weer rustig op de praktijk, het overgrote deel van de toeristen is ook al weg. De meeste consulten houden verband met de terugreis naar Nederland. Zo zijn er mensen die door ziekte niet op tijd terug konden reizen en nu medicatie tekort komen. Het probleem is niet dat mensen geen tickets hebben, de angst is meestal of er nog wel gevlogen wordt op de geplande datum. We hebben in een week het hele perspectief zien veranderen, wie garandeert dat er over een paar dagen nog wel gevlogen wordt? Ik begrijp de onzekerheid maar kan er niet veel aan veranderen helaas. (op Inspanje.nl kunt u een zeer recente update (17 maart) vinden over mensen die “vast” zitten op hun vakantiebestemming).
Een belangrijk probleem vormen vandaag patienten die onder behandeling zijn voor hart of longen en die nu vervroegd naar huis willen. De vraag is of zij “Fit to Fly” zijn. Een bijkomend probleem is dat ziekenhuizen nu veel niet-urgente onderzoeken afzeggen. Een mevrouw met ritmestoornissen en daardoor benauwdheid bij geringe inspanning had een afspraak bij de cardioloog om te kijken of ze fit genoeg was om te vliegen. Het ziekenhuis had haar gebeld om de afspraak af te zeggen, de polikliniek cardiologie ging sluiten in verband met het Coronavirus.
Ik bel de cardioloog om te kijken of ik iets kan regelen. Helaas, hij legt mij uit dat cardiologie patienten alleen via de EHBO gezien worden bij zeer acute situaties. Bij niet-acute situaties moet een hartpatient niet onnodig in contact komen met ziekenhuispersoneel dat drager van het virus zou kunnen zijn. Mevrouw is niet in acuut levensgevaar dus voldoet zij niet aan de criteria, hij mag geen uitzonderingen maken. Tja, klinkt logisch, wel heel vervelend. Een andere mevrouw met pijn op de borst bij geringe inspanning hadden we met veel moeite een afspraak kunnen geven voor een nucleair onderzoek over 10 dagen. Dit soort onderzoeken wordt maar één keer per week gedaan, dus 10 dagen was al snel. Maar over tien dagen wordt er mogelijk niet meer gevlogen dus mevrouw wil het onderzoek een week eerder doen. Helaas, programma zat overvol, kon niet. Niet goed, zeker niet voor hartpatienten, al die stress over het mogelijk niet terug naar huis kunnen vliegen. En een patient in een dergelijke situatie komt natuurlijk in de verleiding om te denken: ach 3 uur op een stoel zitten in een vliegtuig dat moet toch lukken, ik ga zo wel. Maar dat is luchtvaartgeneeskunde, een vliegtuig op grote hoogte is een drukcabine waarin zich minder zuurstof bevindt met alle risico’s van dien als hart of longen in slechte conditie zijn. Ernstig af te raden dus, en daarbij, je vliegt dan op eigen risico, wie zal opdraaien voor de kosten als er een tussenlanding gemaakt moet worden? Nooit doen, ook al zal het misschien wel goed aflopen, dit is werk voor een alarmcentrale.
Als laatste patiente was er een mevrouw woonachtig in Spanje met een pijnlijke huidtumor in het gezicht. Mevrouw had een afspraak in het ziekenhuis bij de dermatoloog om een biopt te nemen maar die afspraak was vandaag door het ziekenhuis afgezegd. Een bevriende dermatoloog met een privé-kliniek in Malaga gebeld maar ook hij had het werk neergelegd, praktijk gesloten want er was in geen ziekenhuis een operatiekamer meer te krijgen voor kleine ingrepen. Hij kon me ook geen dermatoloog noemen die het wel zou kunnen doen. Als niet-dermatoloog kon ik mevrouw geruststellen dat de tumor zeer waarschijnlijk niet kwaadaardig was en als dit toch zo zou zijn dat het nog heel lang zou duren voordat het echt een probleem zou worden. Gaat het op termijn duidelijk slechter dan zullen we ergens iets moeten forceren, maar hoe dat weten we nog even niet.
Een ochtend in het teken dus van allerlei doorgaans normale zaken; vliegreizen, afspraken bij specialisten, die in deze situatie geen doorgang kunnen vinden en het leven van mensen behoorlijk beïnvloeden. Normaal valt er in Spanje van alles te regelen maar nu even niet, helaas. Na het ochtendspreekuur nog even nagepraat met Ines en Jet en snel door naar het ziekenhuis want er is ook nog een klein middagspreekuurtje te doen in Fuengirola. Handschoenen uit en mondkapje even af, gelukkig, had vanochtend steeds jeuk aan mijn neus…
Bij het ziekenhuis weer volop ruimte op de parkeerplaats en binnen ook rustig. Alle receptiepersoneel heeft nu behalve mondkapjes ook perspex scheidingswanden op de balie staan, ze zijn er blij mee. Ik ga twee patienten bezoeken, de eerste is een meneer met ernstig COPD die op vakantie een longontsteking heeft opgelopen. Hij is goed hersteld maar de zuurstofgehaltes in zijn bloed blijven te laag om te vliegen. Het ziekenhuis heeft al dagen geleden aan de Nederlandse alarmcentrale verzocht meneer te repatriëren, begeleid door een verpleegkundige en met extra zuurstof. Meneer ligt maar te wachten tot hij eindelijk eens iets hoort over zijn terugreis maar het is druk op de alarmcentrale. Medisch gebeurt er niet veel meer, meneer zal in Nederland langzaam verder herstellen. Ziekenhuiskamers zullen binnenkort schaars worden, voor zowel meneer als het ziekenhuis is snelle actie vanuit Nederland van belang. Ik loop iedere dag voor de zekerheid nog even langs om afscheid te nemen maar ook vandaag is het nog niet zover. Desalniettemin van meneer en zijn echtgenote in al die tijd geen wanklank gehoord.
Na meneer bezoek ik de mevrouw die verdacht werd van Coronavirus. De uitslag van de Coronatest is er nog steeds niet, duurt vijf dagen vertelt men mij nu. Wel is er uitslag van de CT-scan en die laat een beeld zien dat volgens de radioloog zeer verdacht is voor een infectie met Coronavirus. CT zou, door het typische röntgenbeeld in combinatie met de verschijnselen bij de patient, ongeveer even betrouwbaar zijn bij het vaststellen van Corona-infectie als de test zelf. Voordat ik de kamer binnenga dezelfde procedure als gisteren: handschoenen aan, mondkapje, beschermende bril, operatieschort en daarna het tweede paar handschoenen. Mevrouw zit in haar bed met een zuurstofmasker op en is net met haar partner aan het bellen. “Oh, daar is de dokter, kan je meteen even meeluisteren”. Ik vind het best, de man zit in quarantaine op zijn appartement sinds mevrouw verdacht werd van Coronavirus. Mevrouw had al begrepen dat de CT-scan coronavirus min of meer bevestigt. Ik leg haar uit dat de uitslag van de test morgen komt. Mevrouw zal vanaf nu behandeld worden met HIV-remmers, een cocktail van anti-virale middelen. Omdat er voor Coronavirus nog geen officiele behandeling bestaat heeft zij moeten tekenen dat zij accoord gaat met de behandeling. Mevrouw is duidelijk kortademiger dan gisteren en een loopje naar het toilet op haar kamer is al bijna te veel. Aan het einde van het gesprek vertel ik mevrouw dat ik gisteren een blogje heb geschreven voor de Facebookpagina van de praktijk waarin zij, uiteraard anoniem, ook voorkomt. Of ze het goed vindt als ik daarmee doorga? Ze moet lachen en zegt dat ze het prima vindt. Met haar eigen telefoon maakt ze nog foto’s van de onherkenbare figuur die aan haar bed staat en die zij me later zal sturen voor bij de blog. Als ik mij na het bezoek van alle beschermende attributen ontdoe bedenk ik mij dat het toch wel apart is hoe vrolijk mensen in bepaalde situaties kunnen blijven. Misschien moeten we vanavond maar eens op onze balkons gaan staan en klappen voor vrolijke patienten…
Na het ziekenhuis snel door naar de kliniek in Fuengirola. Ook daar is het rustig, nog geen perspex scheidingswanden bij de receptie, komt wel. Mondkapje op, handschoenen aan, het wordt al routine. Ik zie nog drie patienten, waaronder een echtpaar dat al 2 maanden hoest ondanks antibiotica een maand geleden. Geen koorts, niet benauwd, longen klinken schoon. Ik leg uit dat wéér antibiotica waarschijnlijk geen nut heeft en dat het bovendien niet bevorderlijk voor het afweersysteem zou zijn dat we nu toch zeker zo intact mogelijk moeten houden. Na wat adviezen nemen we afscheid van elkaar. De andere patient is een dame die medicijnen tekort heeft wegens verlate terugkeer naar Nederland en recepten nodig heeft, kwartiertje schrijfwerk…
De werkdag zit erop, gauw mijn zoontje ophalen. Die gaat nu niet naar school maar doet een en ander telematisch (zo heet dat geloof ik) en staat zo de hele dag in contact met leraren en klasgenoten. Hij vindt het allemaal prima.
Thuis aangekomen snelle lunch en telefoon open. Het gaat alleen nog maar over Corona. De phone is de hele dag volgelopen met Corona-grappen, maar ook met nieuws over uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek naar vaccins en geneesmiddelen, en berekeningen van hoe in verschillende landen bij het gevoerde beleid de scenario’s zich zullen ontwikkelen. Op de Nederlandse televisie is Corona uiteraard ook hoofdonderwerp. Gisteravond nog lang met een vriend zitten bellen over de Nederlandse aanpak versus Spaanse. Het ziet er allemaal toch wel ernstig uit. Over de verschillende aanpakken in de verschillende landen en de scenario´s die hier mogelijk het gevolg van zijn misschien meer morgen. Eerst nog een beetje extra in verdiepen, er zijn al zoveel meningen. Ga me morgen wel een beetje inhouden want dit lijkt onderhand meer op een bloek dan op een blogje. Blijf gezond!